عارف قزوینی، سال‌های انتهایی عمر خود را در تبعیدی خودخواسته، در همدان و با تنگدستی می‌گذراند؛ زندگی در دو اتاق در طبقه‌ی دوم یک خانه روستایی بیرون از شهر همدان، از قرار ماهی شش هفت تومان که همان را هم دوستانش پرداخت می‌کردند.
هم‌زمان با این انزوای سختِ شاعر ملی، موسسه‌ها‌ی پلی‌فون و گرامافون در تهران به کار ضبط شش تصنیف از آثار او با صدای قمرالملوک وزیری، عنایت‌الله‌خان، ایران خانم و… بودند.
گریه‌ی عارفِ دل‌شکسته از این تجاوز به حقوق مادی و معنوی‌اش را می‌توان سرآغازی بر تمام دل‌شکستگی‌ها و دل‌فشردگی‌های خالقان عرصه‌ی ترانه در طول قرنِ پیش‌رویِ آن لحظات عارف دانست که از هنرِ آفرینش خود، سهمی درخور نبردند، با محدودیت زیستند و شاهدِ مغموم بهره‌کشی مؤسسات انتشاراتی و خواننده‌های آثارشان باقی ماندند.

پیشنهاد کتاب: کتاب «چرخ بی‌آیین» (درباره‌ی ابوالقاسم عارف قزوینی)
نویسنده: فرهود صفرزاده، نشر «فنجان»، ۱۳۹۴