اینکه درویش‌‌خان نخستین فوتی تاریخ ایران بر اثر تصادف باشد، مورد شک است؛ اما به هر حال تصادف ساده‌ی درشکه‌ی حامل درویش‌خان با خودرویِ دو تبعه‌ی عراقی و ترک، در میدان منیریه، تن رنجور و به قولِ نی‌‎داوود، فرسوده‌ی درویش‌خان را بی‌رمق کرد.
نوازنده، آهنگساز، موسیقیدان و ترانه‌سُرای چهل‌ساله‌ای که بنا به مستندات، خود را درویش‌خان؛ معلم موسیقی معرفی می‌کرد، در دوران عمر خود جدا از نوگرایی در نوازندگی و تصنیف‌سازی، به خیرخواهی و ظرافت طبع نیز معروف شده بود؛ عضویت و راه‌بری کنسرت‌های انجمن اخوت (به عنوان اولین کنسرت‌های عمومی همدل با جنبش مشروطه)، برگزاری کنسرت‌های خیریه به نفع مال‌باختگان بازار، ایتام و قحطی‌زدگان روسیه، شراکت در چند نوبت از ضبط صفحات موسیقی ایرانی (اولین دوره: تهران، ۱۲۸۴)، (سومین دوره: لندن – ۱۲۸۸) و (پنجمین دوره: تفلیس – ۱۲۹۳) تنها گوشه‌هایی از زندگی او در یکی از پرافت و خیزترین دوران تاریخ معاصر، یعنی باز‌ه‌ی پیش از مشروطیت تا انقراض قاجاریه و تاج‌گذاری رضاشاه است.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «باد خزان» (درباره‌ی غلامحسین درویش)
نویسنده: فرهود صفرزاده- نشر «فنجان» – ۱۳۹۵