درگذر از پیشرویی و سنت‌شکنی قمرالملوک، روح‌انگیز را می‌توان یکی از اولین (و شاید اولین) زنِ دانش‌آموخته‌‌ی کلاس درس موسیقی (به شیوه‌ی تازه‌ی آن) دانست. او که به‌واسطه‌ی صدای خوشش موردتوجه حسین سنجری قرار گرفته بود، آموزه‌های مقدماتی آوازخوانی و همچنین نت‌خوانی و سلفژ را زیر نظر او فراگرفت و سپس تحت نظر کلنل وزیری به کار اجرای موسیقی پرداخت. ساخت ترانه‌های دوصدایی بر مبنای آهنگسازی برای صدای زن (روح‌انگیز) و مرد (کلنل وزیری) و اجرای آن‌ها در کنسرت‌های سال‌های ۱۳۰۶ و ۱۳۰۷ در رشت از نتایج این همکاری محسوب می‌شود.
از سوی دیگر ازدواج حسین سنجری با روح‌انگیز را نیز می‌توان یک نمونه‌ی آغازین از روابط میان استاد و شاگرد در متن فرهنگ موسیقایی ایرانی دانست که معمولاً به معرفی و چه‌بسا محبوبیت خواننده‌ی زن (فارغ از میزان استحقاق او) می‌انجامد؛ در این مورد یک روی سکه‌ی این اتفاق، معرفی و محبوبیت روح‌انگیز در ابتدای کار بود و روی دیگر آن هم، آوازخوانی در یک رستوران برای گذران زندگی در سال‌های انتهایی عمرش.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «زنان موسیقی ایران» (از اسطوره تا امروز)
نویسنده: توکا ملکی، نشر «خورشید»، ۱۳۸۰