هم زمان با تجربه‌های ابتدایی اکران فیلم‌های غیرایرانی در دهه‌ی ابتدایی قرن، اجرای موسیقی در سالن‌های سینما نیز به عنوان یک مؤلفه‌ی زینت‌بخش مورد توجه سینماداران قرار گرفت؛ چه در قالب هم‌نوازی پیانوی مرتضی محجوبی و ویلنِ ضیا مختاری در سالن گراندسینما و چه به شکل اجرای ارکستر مدرسه‌ی عالی موسیقی در  سینما صنعتیِ کلنل وزیری.
اما پس از راه‌اندازی مدرسه‌ی سینمایی اوانس اوگانیانس در سال ۱۳۰۹، او به خاطر تجربه‌ی نه چندان خوش‌آیندش در کیفیت و کمیت دانش‌آموزان اولین دوره‌ی آموزشی‌اش، بر آن شد تا در دومین دوره (زمستان ۱۳۰۹ و در فاصله‌ی اکران آبی و رابی و ساخت حاجی‌آقا، آکتور سینما) آموزش موسیقی را نیز در سرفصل‌های آموزشی‌اش قرار دهد.
از این روی از دو دانش‌آموز مدرسه‌اش، حشمت سنجری (۱۳ ساله) و رشید حائری – که آشنایی‌های مقدماتی با آموزه‌های موسیقی داشتند- به عنوان معلمان کلاس‌های موسیقی مدرسه‌اش استفاده کرد.
مشخص نیست که مبنای چنین ایده‌ای، تفکرات متجددانه‌ی اوگانیانس در برخورد با پدیده‌ی نوظهور سینما بوده و یا جذابیت‌بخشی به کلاس‌های مدرسه‌ی آموزشی‌اش؛ اما به هر حال می‌توان آن را نشانه‌ای از پیوند عمیق سینما و موسیقی و بهره‌دهی‌های متقابل آنها در قرن پیشِ رو در نظر گرفت.

پیشنهاد مطالعه: مقاله‌ی بلند «تاریخ موسیقی فیلم در ایران»
نوشته‌‌ی کامبیز روشن‌روان (و همراهی کریم کوچکی‌زاده)، ماهنامه‌ی «گزارش فیلم»، سال سوم، شماره‌ی هشتم