در خرداد سال ۱۳۳۱ شماره‌ی نخست ماه‌نامه‌‌ی موزیک ایران، به صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی بهمن هیربد به بازار آمد که مطالب عمده‌ی آن به مباحث معمول‌شده‌ای چون سرگذشت موسیقیدانان داخلی و خارجی، نُت و کلام ترانه‌های روز، مرور مباحث علم موسیقی، مکتب‌شناسی و سازشناسی و …می‌پرداخت.
اما مؤلفه‌‌ی متمایز و شاخص این ماه‌نامه را می‌توان به رویکرد انتقادی هیئت تحریریه‌اش نسبت به وضعیت کلی موسیقی ایران و پی‌گیری، تحلیل و نقد مباحث ملموس روز موسیقی مرتبط دانست.
حضور و بازتاب نظرات انتقادی نویسندگانی چون ساسان سپنتا، روح‌الله خالقی، محمود خوشنام، علی‌محمد رشیدی درباره‌‌ی پسندها و دیدگاه‌های رسمی، نسبت به موسیقی، وضعیت آموزش هنرستان عالی موسیقی و آموزشگاه‌های خصوصی، کیفیت برنامه‌های رادیو ایران، تلویزیون ملی ایران و اداره‌ی هنرهای زیبا و…، در کنار پاسخ‌دهی‌های پیوسته‌‌ی موسیقی‌دانان مختلف، از نحله‌های فکری متفاوت، به یکدیگر، فضای این ماهنامه را نسبت به دیگر نشریات تخصصی موسیقی پس و پیش خود متمایز کرده است. نشریاتی که بیشتر رویکردی محافظه‌کارانه نسبت به مسائل روز موسیقی داشته و دارند.
موزیک ایران از خرداد ۱۳۳۱ تا مرداد ۱۳۳۶ با سردبیری عبدالحمید اشراق و پس از آن هم با علی‌محمد رشیدی و مدتی هم با ساسان سپنتا و مسعود پورفرخ تا انتهای سال ۱۳۴۴ ادامه‌ی کار داد تا با کیفیت درخور توجهی بازتاب‌دهنده‌ فضای حاکم بر موسیقی ایران و گفتمان‌ها و نگرش‌های رایج در آن باشد.