از قرائن و روایت موجود چنین به نظر می‌رسد که وقتی کریم چمن‌آرا در سال ۱۳۳۲ به فکر تغییر کسب و کارش از یک دکه‌ی کتاب‌فروشی به مغازه‌ای برای فروش صفحه‌ی گرام افتاد، ایده‌‌ی اولیه‌اش فروش صفحات گرام دسته دوم خارجی بود و چشم‌انداز روشن و وسیعی از آینده‌ کار تازه‌اش، آن‌چنان که در آینده رقم خورد، پیش چشم نداشت.
جدا از جایگاه تاریخی و نوستالژیک فروشگاه بتهوون و همچنین بازوی انتشاراتی آن، یعنی موسسه‌های آهنگ و آهنگ روز، افزایش سریع گستره فعالیت‌های این دو «بِرَند» را می‌توان از یک سو نمایه‌ای از گسترش امکانات زندگی معمول در طبقه‌ی متوسط شهریِ پاگرفته در دهه‌ی سی دانست و از سوی دیگر هم نشانه‌ای بر تکثر و تنوع‌یابی سلایق زندگی این طبقه. طبقه‌ای که قائل به گذشتن از قدرت سلیقه‌سازی انحصاری و رایگان رادیو شده بودند. (هم‌چنان که افزایش و تنوع تولیدات موسیقایی پس از آن دوره را نیز می‌توان بر طبق اصل «عرضه و تقاضا» مؤید همین استنتاج‌ها دانست.)
با تداوم چنین زاویه نگاهی چه بسا که بتوان چگونگی ادامه‌‌ی حیات فروشگاه بتهوون و موسسه‌ آهنگ روز را با فراز و فرودهای مناسبات رایج بر موسیقی و ترانه،‌ در مقاطع مختلف سیاسی و اجتماعی هم‌دوره‌اش متناظر کرد و از این راه بر اساس شاخص‌ها و مؤلفه‌های خاص این زمینه، به انجام یک مطالعه‌ی ‌فرهنگی پرداخت.