درباره برنامه‌ی گل‌ها و کیفیت هنری، خاطره‌سازی و دل‌دادگی عمومی نسبت به آن زیاد گفته شده و در سال‌های اخیر پژوهش‌ها، تألیفات و ارائه‌های درخور توجهی هم از آن صورت گرفته است؛ اما هم‌چنان بسترِ شکل‌گیریِ این برنامه جای تعمق و کنکاش بیشتری دارد.
در نگاه نخست برنامه گل‌ها را می‌توان نماد هنری اصلاحات رادیو پس از ناهنجاری‌ها و بی‌ضابطگی‌های سازمان رادیو، در سال‌های انتهای دهه‌ی بیست و اوایل سی دانست که با قراری‌گیری نصرت‌الله معینیان بر مصدر امور و انجام اصلاحات ساختاری و سازمانی در همه‌ی شئون (اداری، حقوقی، هنری، مالی، روابط عمومی و…) آغاز شد.
از سوی دیگر نیز ماهیت، فرم و ساختار این برنامه می‌تواند نشانه‌ای بر تلاقی دو جریان مهم هنری آن دوران قلمداد شود؛ نخست جریان پیگیر گسترش موسیقی ایرانی که در آن سال‌ها ذیل دیدگاه‌‌های کلنل وزیری و فعالیت‌های مداوم روح‌الله خالقی ادامه حیات داشت و دیگری، تفکر علاقه‌مند به شعر کلاسیک ایرانی که آن را میراث هنری تاریخ ایران می‌دانست.
آثار ساخته‌شده در مجموعه گل‌ها، جدا از اینکه بهترین نمونه‌ها را در تلفیق کلام و آوا و نوا در قالب‌های معطوف به موسیقی کلاسیک ایرانی‌ در برمی‌گیرند،  می‌توانند بخشی از میراث فرهنگی اهالی قرن اخیر برای هدیه به آیندگان این سرزمین نیز حساب شوند.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «گل‌های جاویدان (دل‌انگیز طلیعه‌ای بر موسیقی ایرانی)»
پژوهش و نگارش: علی شریفی، ناشر: گل‌های جاویدان، ۱۳۹۸