اگر از داستان‌های برساخته در اطراف ترانه مرا ببوس بگذریم، ترانه پرستو را می‌توان یکی از اولین ترانه‌های بعد از مشروطه دانست که با سویه‌های  اعتراضی نسبت به یک اتفاق سیاسیِ مشخص ساخته و اجرا شده است؛ سرگرد محمود سخایی، رئیس شهربانی کرمان، به عنوان یکی از افسران وفادار به دکتر مصدق در روزهای کودتای مرداد ۱۳۳۲ در کرمان به طرز فجیعی مثله شد. چند سال بعد و با آغاز خوانندگی منوچهر سخایی (برادر کوچک سرگرد سخایی) این امکان برای او  و سیروس آرین‌پور (مترجم، شاعر و جامعه‌شناس ملی‌خواه) فراهم شد تا به یاد سرگرد، ترانه پرستو را ساخته و پرداخته کنند. این ترانه برای اولین بار در سال ۱۳۳۸، با آهنگ و ویلن‌نوازی عطاالله خرم و تغییر خطِ  هنوزم قُپه‌هات مونده لبِ طاقچه به  گلوبندِ طلات مونده لبِ طاقچه در رادیو اجرا شد.