از مجموعه‌ی روایات و مستندات موجود درباره‌ی رادیو نیروهوایی چنین برمی‌آید که می‌توان بااطمینان از اقبال و محبوبیت برنامه‌های این رادیوی کوچک و کم امکان ، اما به شدت مردمی، صحبت کرد؛ رادیویی مستقل از سازمان اداری دولت (هر چند وابسته به ارگان‌های نظامی) در ساختمانی یک طبقه‌، با سه اتاق، که بین عموم مردم به واسطه‌ی حضور ارکسترها و خواننده‌های لاله‌زار و اجرا و پخش ترانه‌های موسوم به کوچه‌بازاری محبوبیت و مشهوریت پیدا کرده بود.
از این روی حال و هوای مردمی این رادیو را – با حضور چهره‌هایی چون جبلی، نرگس، روح‌پرور، در کنار معرفی تازه‌کارانی چون سوسن- می‌توان نقطه‌ی مقابل سلیقه‌‌ی خوش‌آیند رادیو ایران و ساخت و پرداخت ترانه‌هایی با زبان ادیبانه، لحن کتابی و فرم اجرایی فاخر دانست.
بنا به برخی روایت‌ها پرونده‌ی این رادیوی کوچک و محبوب، با تصمیم‌سازی‌های صاحب نفوذانِ رادیو ایران در دربار بسته شد. واگذاری کارِ رادیو نیرو هوایی به رادیو ایران در کنار بی‌توجهی‌های بعدی تلویزیون ملی ایران به چهره‌های به اصطلاح کوچه‌بازاری،از سلیقه‌ی عمومی است که می‌تواند مبنای یک مطالعه فرهنگی و کار پژوهشی قرار گیرد.