چند سال پس از آغاز به کارِ برنامه‌‌ی گل‌ها و به رغم ساخت آثار ارزشمند هنری‌ در آن، مشخص شد که این مجموعه فقط امکانِ پوشش طیفی خاص از سلیقه‌های عمومی را خواهد داشت. (چرایی این مساله را شاید بتوان در انحصارطلبی اعضای قدرتمند دو شورای پرنفوذِ شعر و موسیقی آنجا دانست.) حال آن که بیرون از رادیو، بخشی از جوانان در حال تجربه و درک جهانی متفاوت از سلیقه‌ی موسیقایی اعضای شوراهای رادیو بود.
به جبران این کمبود، سازمان رادیو در سال ۱۳۳۸ ارکستری را به نام ارکستر جوانان، با مدیریت رضا ناروند و به قصد ساخت و پرداخت ترانه‌های جوان‌پسندانه احیا کرد. ملودی‌سازان این ارکستر رضا ناروند، پرویز اتابکی و اسفندیار منفردزاده، نوازندگانش، جوان (ترجیحاً دانشجو) و تنظیم‌کننده و رهبر آن هم اسفندیار منفردزاده بود.
اخبار منتشر شده از کمیسیون‌های رادیو در آن سال‌ها، نشان‌دهنده‌ی جلب‌نظر کارهای این ارکستر و جایگاه‌یابی آن‌ها از سال ۱۳۴۰ به بعد است. روی آوردن مقطعی رادیو به این ارکستر در روزهای اختلاف میان خوانندگان و آهنگسازان نامدار رادیو را می‌توان یک جلوه مهم از کارکرد ارکستر جوانان در آن سال‌ها دانست.