در میانه فیلم عروس فرنگی (نصرت‌الله وحدت- ۱۳۴۳)، هم‌زمان با حضور حسین ترمزی و دختر فرنگیِ فیلم، در یکی از کلاب‌های شبانه‌ی تهران، یک ارکستر کوچک، به خوانندگی ضیاء، چند ترانه در فرمی متمایل به موسیقی راک اروپایی اجرا می‌کنند و این‌چنین یکی از معدود تصاویر – و چه بسا اولین نماها- از گروه‌های موسوم به بیت‌بند در تهران ثبت می‌شود؛ تهرانِ پوست‌انداخته‌‌ی دهه‌‌ی چهل که با گسترش و تکثیر کلاب‌ها، دانسینگ‌ها و رستوران‌های مدرن و حضور گروه‌های موسیقی اروپایی در متن آن، نوعی دیگر از زندگی و تفریح و سلیقه را تجربه می‌کرد.
در چنین فضایی، پس از معرفی و محبوبیت ویگن و چند هم‌تبارش، نمود دیگری از پوست‌اندازی سلیقه‌ی موسیقایی طبقه‌‌ی متوسط شهری را می‌توان در شکل‌گیری و گسترش گروه‌های راک ایرانی دانست که در این پاتوق‌ها ترانه‌های روز گروه‌های راک اروپایی را بازاجرا (به اصطلاح کاور) می‌کردند و از این راه به تشخص و جایگاهی هم رسیدند.
هر چند که در این سال هنوز گروه‌های معروف و شناخته شده‌ اعجوبه‌ها، بلک‌کتز، تک‌خال‌ها و … سر و شکل پیدا نکرده بودند، اما اتفاقات بعدی نشان می‌دهد که این‌گونه موسیقی، خیلی زود توانسته موسیقی ترانه‌های ایرانی را تحت تأثیر خود قرار دهد.

پیشنهاد مطالعه‌: مقاله‌ی «گروه‌هاي موسیقی بیت ایرانی بر صفحه هاي وینیل»؛ نوشته‌ی امیر منصور