با آغاز به کار هفته‌نامه‌ اطلاعات جوانان در سال ۱۳۴۵، خیلی زود مشخص شد که سیاست پنهان این هفته‌نامه، معرفی، تبلیغ و جلوه‌دهی به موسیقی جوان‌پسندِ غیررادیوییِ غیرِ لاله‌زاری است. سرویس این مجله با شامه‌ای قوی و تیز، در اوج دوران محبوبیت گروه‌های راک اروپایی – به ویژه بیتل‌ها – از همان اولین شماره‌ها، ضمن تقابل با موسیقی رادیو، با ارائه‌ی ترجمه‌ی کلامِ ترانه‌های روزِ گروه‌هایِ راک اروپایی، به معرفی گروه‌های راک ایرانی پرداخت؛  گروه‌هایی موسوم به بیت‌بند که در کافه‌های تهران و شهرهای بزرگ برنامه اجرا می‌کردند.
اوج این رویکرد را باید در ایده‌ی برگزاری کنسرت این گروه‌ها در ورزشگاه امجدیه و تبلیغات مفصل برای آن دانست. کنسرتی به سبک فستیوال بزرگ موسیقی سال ۱۹۶۴ در بیرمنگام که پس از دو کنسرت مقدماتی و کوچک‌تر در آذر و اسفند سال ۱۳۴۵، این بار در خرداد سال ۱۳۴۶ در ورزشگاه امجدیه و با حضور گروه‌های اعجوبه‌ها، تکخال‌ها، فکتوری و گناه‌کاران، در کنار اجرای عارف با ارکستر اختصاصی‌اش و همچنین تک‌خوانی فرهاد (فرهاد مهراد)، در مقابل ۲۵ هزار تماشاگر برگزار شد و این‌چنین تصویری در تراز بزرگ‌ترین کنسرت‌های راک جهان به جای گذاشت.
تصویری که همچنان یکی از یادگاری‌های تهران دهه‌ی چهل و یکی از نمادهای پوست‌اندازی جامعه‌‌ی شهری محسوب می‌شود. مولفه‌های پاپ غربی در حال نفوذ و گسترش به موسیقی ترانه‌های فارسی بودند؛ گیتار، بیس، درامز، کیبورد و از همه مهم‌تر؛ ستاره.

پیشنهاد مطالعه‌: مقاله‌‌ی «راک ایرانی در یک نگاه»؛ نوشته‌ی حسین عصاران، (با بهره‌گیری کامل از مقاله‌ی «گروه‌هاي موسیقی بیت ایرانی بر صفحه هاي وینیل»؛ نوشته‌ی امیر منصور
مجله‌ دوزبانه‌ی «آندرلاین» (چاپ لندن)، پاییز ۱۳۹۶