پس از گردهم‌آیی هنرمندان صاحب‌نام عرصه‌های مختلف در کانون و پرورش فکری کودکان و نوجوانان و سامان‌گیری نسبی واحدهای مختلف آن، احمدرضا احمدی نیز ایده‌ی‌ راه‌اندازی واحدی در زمینه‌ی تولید صفحه برای کودکان و نوجوانان را پیگیری و اجرایی کرد؛ ابتدا در قالب زیرشاخه‌ای از مرکز سینمایی آن کانون و سپس به شکل واحدی مستقل به نام مرکز تولید صفحه و نوار.
هر چند که کانون پیش از این و در سال ۱۳۴۴ انتشار روایت شنیداری داستان دخترک دریا را  در قالب دو صفحه‌‌ی گرام و به عنوان ضمیمه کتابی به همین نام تجربه کرده بود، اما در سال ۱۳۵۰ و به دنبال انتشار روایت شنیداری داستان ماهی سیاه کوچولو، نوشته‌‌ی صمد بهرنگی بود که مسیر تولید و انتشار مجموعه‌ای از بهترین آثار شنیداری دوران شکل گرفت.
آثاری قابل‌تأمل در گونه‌های مختلف؛ از صدا برای کودکان (بزی که گم شد و پسرک چشم آبی و …) و صدا برای نوجوانان (کوتی و موتی و آوازهای امروز و…) تا سرگذشت‌گویی از بزرگان موسیقی ایران و جهان (زندگی و آثار ویوالدی، زندگی و آثار ابوالحسن صبا و…) و ردیف‌های موسیقی ایرانی (نغمه اصفهان پایور) و…
اما گذر زمان چنین می‌نمایاند که مهم‌ترین، شاخص‌ترین و چه‌بسا دل‌پذیرترین اتفاق این عرصه، در تولید و انتشار مجموعه «صدای شاعر» نمود یافته است؛ مجموعه‌ای که در روندی متفاوت از خوش‌آیند ارکان رادیو در زمینه‌ هم‌نشینی شعرخوانی و موسیقی، راهی تازه در این عرصه گشود و سطح سلیقه‌ی علاقه‌مندان را در چگونگی شنیدن شعر ارتقا داد.
همچنان که کیفیت طراحی جلد و ارائه این آلبوم‌ها – که با بهره‌‌گیری از هنرِ شاخص‌ترین گرافیست‌های آن دوره انجام می‌شد – به تک‌تک آثار این مجموعه نیز هویت هنری مستقلی بخشید تا این‌چنین تراز هنری هر کدام از این کارها از سطح چند آلبوم شنیداری شایسته، به سمت یک آوردگاه دیداری و شنیداری هنرمندانه و دلپذیر ارتقا یابد.
مجموعه‌ی‌ صدای شاعر – شامل ده آلبوم شعرخوانی در قالب صفحه‌‌ی گرام ۱۰ اینچ (۳۳ دور) و چهار آلبوم هم در قالب کاست – را می‌توان شاخص کیفیت تولید و انتشار آثار شنیداری در سال‌های پسین آن دانست.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «پنجاه سال با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان»
به کوشش تورج دریایی، ناشر: jordan center for persian studies, 2016