بی‌شک آنگاه که حسین علیزاده در خانه زیرزمینی‌‌ِ خیابان فلسطین به کار ساخت و پرداخت قطعات موسیقی برای مثنوی‌خوانی ابتهاج مشغول بود، نمی‌دانست که خیلی زود، گفتگوی درونی‌اش، در چنین سطح و کیفیتی به حقیقت می‌پیوندد؛ نجوایی که می‌گفت: باید با موسیقی‌ کاری کنم که دوست و دشمن از من متأثر شوند. چه آنکه نتیجه کار آن‌چنان درخشان و یکه شد که به پیشنهاد ابتهاج قرار شد تا کل این قطعات به صورت مستقل منتشر شوند.
انتشار نی‌نوا در فروردین ۱۳۶۲ و در فضای دو قطبی لس‌آنجلسی و مجاز، معنا و طعم تازه‌ای از شرایط را بازتاب می‌داد؛ نه نشانه‌ای از پسندهای نهادهای رسمی را در خود داشت و نه جلوه‌ای از موسیقی رانده‌شده به آن سوی دنیا.
بی‌هیچ تلاشی برای معناسازی، نی‌نوا نمایه‌ای از صداهای ساکت‌مانده‌ای بود که به هیچ کجای این دو سو راهی نداشتند. همچنان که در گذر زمان هم شاخصی برای درک حال و هوای آن روزگار شد؛ درست متناظر با گفته خود علیزاده که از نی‌نوا به عنوان یک یادداشت روزانه، برای شرح احوالات درونی‌اش یاد کرده است.

نی‌نوا در پاییز ۱۳۶۱ و در دو مرحله؛ نخست ضبط ارکستر زهی (با اجرای ارکستر زهی تلویزیون، به رهبری و نظارت محمد بیگلری‌پور) و سپس ضبط نی‌نوازی جمشید عندلیبی، در استودیو بل و با صدابرداری و صداپردازی ایرج حقیقی ضبط شد.
کل هزینه‌‌ی ضبط و آماده‌سازی آن به ۶۰ هزار تومان رسید که توسط یکی از علاقه‌مندان به کارهای علیزاده تامین و پرداخت شد و  برای اولین بار هم در فروردین ۱۳۶۲ توسط موسسه ابتکار، با طرح جلدی از رضا درخشانی منتشر شد.

پیشنهاد مطالعه: گفتگوی ابتدای کتاب پارتیتور منتشر شده از «نی‌نوا»:
گفتگوی عباس سجادی با حسین علیزاده، ناشر: تار و پود، ۱۳۹۸