چهار سال پس از اضافه شدنِ جشنواره‌ی سراسری سرود و آهنگ‌های انقلابی به جشن‌های دهه‌ی فجر، این مراسم از سال ۱۳۶۸ به طور رسمی و با عنوان جشنواره‌ی موسیقی فجر آغاز به کار کرد که از آن زمان تاکنون با رویکرد محافظه‌کارانه، ادامه حیات داده است.
همچنان که اولین گام متولیان آن برای بین‌المللی کردن این جشنواره نیز افزودن بخشی با عنوان عجیب و نامأنوس معرفی موسیقی ملل مسلمان به آن در سال ۱۳۷۰ بود.
در یک نگاه کلی جشنواره‌ی موسیقی فجر را می‌توان شاخص و نمونه‌ای تمام و کمال از وضعیت موسیقی در سال‌های پس از انقلاب دانست. چه آنکه از جانب مدیران فرهنگی، صِرف برگزاری و اختصاص ردیف بودجه برای آن، نشانه‌ای بر احترام‌گذاری و توجه نهادهای رسمی به موسیقی معرفی می‌شود.
اما در مقابل این ذهنیت، بی‌برنامگی و ملاحظه‌کاری در تدوین برنامه‌ها و دعوتِ گروه‌ها و همچنین بی‌علاقگی در خبررسانی گسترده و ایجاد پویش‌های مردمی (به نسبت جشنواره‌ی فیلم فجر) را می‌توان نشانه‌ای بر محافظه‌کاری همان نهادهای برگزارکننده، در رعایت حساسیت‌های معمول نهادهای بالادستی در زمینه‌ی موسیقی قلمداد کرد.