فرهاد که پیش از انقلاب به پشتوانه‌ی کیفیت اجراهایش، شاخصی بر جریان موسوم به ترانه‌ی معترض محسوب می‌شد، پس از انقلاب و برحسب شرایط اجتماعی و سیاسی، ناگزیر به سکوت شده بود؛ چه آنکه بنا بر محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی، نه امکان پیگیری فضای معترضانه کارنامه‌‌ی خوانندگی‌اش را داشت و نه شخصیت فردی و هنری‌اش، احتمالی را برای اجرای کارهایی مطابق با خوشایندهای رسمی بروز می‌داد.
اما انتشار سرزده‌ی آلبوم خواب در بیداری در تابستان ۱۳۷۲ وجهه‌‌ی متفاوتی را از او رخنمون کرد که برعکس تصویر برساخته از کارنامه پیشینش، این بار، با نگاه مهربان، عاطفی و سر به تو کوچ بنفشه‌ها و خواب در بیداری را می‌خواند.
جدا از تمامی زیبایی‌های مشهود یا مستتر در اشعار، آهنگ‌ها و اجرای هنرمندانه‌ فرهاد در این آلبوم، فضای کلی این مجموعه اگر نه در تناقض و تضاد، بلکه در فضایی متفاوت از ترانه‌های دوره قبلی‌اش سیر می‌کردند. ترانه‌هایی که اشعار آنها با تکیه بر شناخت او از ادبیات معاصر و کهن، انتخاب، و در فرمی هماهنگ و متناسب با شخصیتِ پر از طمأنینه و آرام او، آهنگسازی و اجراشده‌ بودند.
این تفاوت‌ها همان مؤلفه‌هایی‌ هستند که در نگاهی دقیق سمت و سوی کارنامه‌ی بعد از انقلابِ فرهاد را از کارنامه‌ی‌ هنری پیش از انقلابش متمایز و جدا می‌کنند. از روایت‌های برآمده از زندگی فرهاد چنین به دست می‌آید که شکل‌گیری این آلبوم شخصی، سه سال پیش از انتشار و با آهنگسازی ترانه‌ی خواب در بیداری آغاز شده بود که در نهایت پس از فراز و نشیب‌های فراوان در راه ضبط و مجوز انتشار، در تابستان ۱۳۷۲ با جلدی به طراحی خود فرهاد منتشر شد.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «فرهاد و دوستان» (گذری بر زندگی هنری فرهاد مهراد)
نویسنده: حامد احمدی، ناشر: نگاه، ۱۳۹۶