آلبوم رنگارنگ شماره‌ی ۱۷ موسسه‌ی  آونگ یکی از مهم‌ترین آلبوم‌های تاریخ موسیقی ما و مفصل‌گاهی در عرصه‌ی تولید و انتشار و عرضه‌ی ترانه است.
در بازه‌ی زمانی بعد از انقلاب تا شهریور پنجاه و نه، بازار انتشار موسیقی در کار خود آزاد بود؛ نه شورای ترانه‌ای و نه ممیزی خاصی.
اما در این بازه‌ هر آنچه که بود، دو فضای موسیقی در حال دیزالو روی هم بودند. دیزالوی به طول یکسال و نیم؛

از یک‌سو جریان موسیقی لس‌آنجلس که تازه متولد شده بود، ایرانیان ‌ِ تبعیدی و مهاجر، رو به زندگیِ تازه بودند و معدود ترانه‌های غربت و تبعید واگویه‌ی حال آن‌ها بود و از سوی دیگر، ترانه‌های انقلابی‌شده‌ی داخل، که با کوچ و خاموشی کارورزان قدیمی‌اش، مدام تحلیل می‌رفت و جای خود را به سرودخوانان و سنتی‌کاران می‌داد.

این آلبوم همه‌ی آن اتفاق‌ها را در هم دارد؛
دشمن و پرسش و آینه از آخرین کارهای جریان اصلی ترانه‌ی پیش از انقلاب، کارگر از ترانه‌های انقلابی‌شده‌ی بعد از انقلاب، ساقی (اجرای تازه با تنظیم ناصر چشم‌آذر) و ای‌ وای که روزهای پیش از انقلاب، در هیجان کشف لس‌آنجلس اجرا شده بود، و انتشار آن در روزهایی از جنس دیگر، به بعد از انقلاب رسیده بود.
و تهرون و ای‌یار که از اولین ترانه‌های ساخته و اجرا شده در لس‌آنجلس با تمِ غربت است. و از همه معنادارتر صدای اجرای زنده‌ی ترانه‌ی ایران، ایران که با صدای مازیار در تهران اجرا و منتشر شده و کاست آن به دست ستار در لس‌آنجلس رسیده بود تا  به عشق زیبایی‌اش آن را در برنامه‌های کاباره کلبه‌ی لس‌آنجلس اجرا کند.

این آلبوم دست تهران و لس‌آنجلس را به هم می‌رساند و تمام.
چنان‌چه بنا به گفته‌ی مدیر موسسه‌ی انتشاراتی  آونگ، وارطان آوانسیان (در گفتگوی مفصل من با ایشان) این آخرین آلبومی شد که در لس‌آنجلس مَستر و برای تکثیر و انتشار، به دفتر تهران موسسه‌ی آونگ فرستاده شد.
به فاصله‌ی کمی بعد از این انتشار، موسسه‌ی آونگ کار خود را در تهران تمام کرد تا  موسسه‌ی ترانه در غربت راه‌اندازی شود و ترانه و آواز و موسیقی برای کلام خاموش نشود.